Effecten van volledige lichaam-elektromyostimulatie op serum biomarkers, fysieke prestaties en vermoeidheid bij Parkinsonpatiënten: Een gerandomiseerde gecontroleerde studie

De technologie gebaseerd op volledige lichaams-elektromyostimulatie (WB-EMS) is een tijdefficiënte, niet-invasieve en weinig veeleisende trainingsmodaliteit waarbij gelijktijdig grote spiergebieden worden gestimuleerd met een individuele intensiteit per spiergroep tijdens het uitvoeren van statische of dynamische vrijwillige bewegingen (Kemmler et al., 2018). Elektromyostimulatie, dat fysiologische rekruteringspatronen verandert, bevordert de activatie van snelle motorunits naast langzame en biedt voordelen, met name voor ouderen (Maffiuletti, 2010; de Oliveira et al., 2021); het is aangetoond dat deze methodologie leidt tot significante verbeteringen op het gebied van sarcopenie, spiermassa en krachtparameters (de Oliveira et al., 2022). Daarom maakt het combineren van elektromyostimulatie en functionele bewegingen een hoge intensiteit van actief werk mogelijk met beperkte inspanning (Pano-Rodriguez et al., 2019).

Patiënten met de ziekte van Parkinson (PD) kunnen niet of willen niet voldoen aan conventionele trainingsprogramma’s vanwege fysieke en/of mentale beperkingen, terwijl de tijdefficiëntie en sterk geïndividualiseerde instelling van WB-EMS-training deze methodologie bijzonder geschikt maken voor PD-patiënten. In onze vorige studie pasten we acute WB-EMS-training toe bij PD-patiënten, waarbij onmiddellijke verbeteringen werden waargenomen zelfs na slechts één toediening (Fiorilli et al., 2021).

Het neuropathologische kenmerk van PD is de selectieve degeneratie van dopaminerge neuronen, wat het laatste stadium vertegenwoordigt van een complexe degeneratieve cascade van gebeurtenissen die ten grondslag liggen aan celdood van neuronen. Geaggregeerde α-synucleïneafzetting in Lewy-lichaampjes lijkt een oorzakelijke rol te spelen bij het ontstaan van mitochondriale schade, waardoor striatale synaptische functies worden aangetast en oxidatieve stress wordt geïnduceerd, wat een onbetwiste rol speelt bij celdood van neuronen (Bellucci et al., 2020; Fleming et al., 2022). De α-synucleïne heeft aandacht gekregen als een surrogaatbiomarker voor PD, omdat abnormale ophoping van dit eiwit in hersenvocht, bloedplasma en speeksel de afwijkingen kan weerspiegelen die worden gevonden in de hersenen van PD-patiënten. Een recente meta-analyse bevestigde dat de totale plasma α-synucleïnespiegels hoger zijn bij PD-patiënten dan bij gezonde controles (Bougea et al., 2019).

Bij PD-patiënten is fibroblastgroeifactor (FGF) sterk geassocieerd met neuro-inflammatie, waardoor de misvorming van α-synucleïne wordt verminderd en de overlevingskans van dopaminerge neuronen wordt verbeterd (Kaminska et al., 2022).

Een onvoldoende neuronale aanvoer van door de hersenen afgeleide neurotrofe factoren (BDNF) is aangetoond als oorzaak van een tekort aan synaptische plasticiteit bij PD-patiënten (Allen et al., 2013). Verschillende bewijslijnen geven aan dat lichaamsbeweging de afgifte van groeifactoren verhoogt en synaptische connectiviteit verbetert en het verlies van dopaminerge neuronen verlicht, resulterend in verbeterde motorische tekorten die worden waargenomen bij PD (Lauzé et al., 2016). Spierspanning en stijfheid, langzame bewegingen, cognitieve stoornissen en vermoeidheid kenmerken klinisch PD (Vermeiren et al., 2020). Farmacologische interventie is minder effectief bij PD-vermoeidheid (Azevedo et al., 2022).

Hoewel farmacologische therapeutische benaderingen PD-symptomen verminderen, veroorzaken langdurig gebruik ernstige bijwerkingen, zoals rabdomyolyse (Turcano et al., 2018). Daarentegen biedt regelmatige lichaamsbeweging een neuroprotectief effect tegen PD, verbetering van de afgifte van groeifactoren (Schaeffer et al., 2022) samen met meerdere gerelateerde gunstige effecten bij het verbeteren van kracht, balans en het bevorderen van de kwaliteit van leven (Tang et al., 2019; Fiorilli et al., 2021), het verminderen van de voortgang van PD-symptomen (Johansson et al., 2022). Daarom hebben we twee trainingsprotocollen ontworpen in combinatie met WB-EMS, gebruikt als aanvullende behandeling, gedurende een trainingsperiode van 12 weken, die slechts 20 minuten duurde, twee keer per week.

Deze studie had tot doel de effectiviteit van WB-EMS te onderzoeken die wordt toegepast op verschillende trainingsprotocollen op basis van kracht- of aerobe training, op groeifactoren, α-synucleïneserumniveaus en fysieke prestaties, bij PD-patiënten, vergeleken met inactiviteit.